Ik kan erg genieten van lijnen en patronen ontwaren in allerlei zaken. Laatst viel me in dat er in zelfonderzoek eigenlijk twee grote bewegingen zijn te ontdekken. Ik noem ze Inzoomen en Uitzoomen. Volgens mij heeft iedereen een voorkeursbeweging en zo zou je ook verschillende stromingen meer inzoomend of uitzoomend kunnen labelen. Dat ik dit soort dingen boeiend vind, bewijst al meteen dat ik een uitzoomer ‘ben’…
Uitzoomen
Zoals ik al zei: van nature ben ik een uitzoomer. Ik heb me lang een buitenbeentje gevoeld, dat van de zijlijn alles bekeek en analyseerde. Ook als het om mijn eigen gevoelens en gedachten gaat, kan ik daar eindeloos naar kijken. Patronen ontdekken en oorzaak-gevolgverbanden trekken. Ik ben daar echt goed in. Dit is alleen maar sterker geworden sinds ik Systemisch kijk en alles in het grotere geheel van mijn systeem probeer te zien.
Het nadeel van dit uitzoomen was dat ik altijd een soort toeschouwer van mijn eigen leven bleef. Ik ervoer het leven niet echt. Alles was een beetje grijs. Ik was dan wel heel goed in alles beredeneren en doorzien maar in het moment waar het gebeurde had ik er geen grip op. Ik kon, bij wijze van, achteraf heel goed beredeneren waarom ik met mijn fiets door het glas was gereden. Ik zag het glas aankomen maar kon niet handelen omdat ik eigenlijk niet op mijn fiets zat. De beste stuurlui staan aan wal, zogezegd.
Inzoomen
Inzoomers kom ik ook geregeld tegen. Zij kunnen goed stilstaan bij alles wat ze voelen. Weten precies welke tekst of gebeurtenis hen triggerde en welke kleuren aan emoties er geraakt werden in hen. Ze kunnen die uitleven en heel goed mee zijn. Ze staan vol in de ervaring en het leven.
Tegelijkertijd verliezen ze zichzelf wel eens in al die emoties. Ze zitten zo middenin de ervaring dat ze geen uitweg meer zien of kunnen achterhalen wat misschien zou helpen in het voorkomen van de situatie. Om een situatie te overzien moet je soms een stap naar achter zetten, en dat is nou net wat ze moeilijk vinden.
Om bij de metafoor van de fiets en het glas te blijven: ze zien het glas nauwelijks aankomen, kunnen daar enorm van balen en fantástisch banden plakken. Ze vinden alleen moeilijk te beseffen dat ze zélf door het glas zijn gereden en dat ze wellicht ook een andere route kunnen kiezen.
Beide manieren van kijken hebben dus hun voor- en nadelen. De truc is natuurlijk om beide te leren.
Het leven is een fietstocht
Het afgelopen jaar heb ik een aantal situaties meegemaakt die grensoverschrijdend voelden. Situaties waarin mijn lief in contact was met een andere man. Het opvallende was dat het allemaal contact was waar ik meestal niet zo’n moeite mee heb: massage, een hand op een been of een stoeipartijtje.
In deze beschrijving zie je al mijn neiging tot uitzoomen. Ik vergelijk verschillende situaties, zie verbanden en zie al deze losse ervaringen als één geheel. Ik geef weinig details over wat ik voelde, behalve dat het grensoverschrijdend was. Veel verder was ik ook nog niet.
In de loop van het jaar ben ik een aantal vergelijkbare situaties tegengekomen waardoor ik meer ben gaan inzoomen. Wat voel ik precies? Welke nuances zijn er te ontdekken? Welk moment werd ik nou echt geraakt en hoe dan? Welke gedachten heb ik dan?
Ik heb me eenzaam, verdrietig en jaloers gevoeld. Erover gepraat met mensen. Het dichterbij laten komen. Echt van de ervaring geproefd: me opgesloten gevoeld, alle cellen in mijn lijf voelen die NEE roepen en dat het dan niet lukt iets te zeggen. De pure paniek en wanhoop die daarmee gepaard gaat. Inzoomen is niet altijd mals…
Door er echt in te duiken, kon ik het vervolgens beter in kaart brengen. Ik ontdekte dat het allemaal situaties waren waar ik me al kwetsbaar voelde door iets anders. Ik was al ergens door geraakt. Ik had behoefte aan contact en geborgenheid maar het lukte me niet om erom te vragen. Daarom trok ik me terug, met de stille wens dat mijn lief dat door zou hebben en me zou komen ‘halen’. Als ze dat niet deed en wél contact zocht met een andere man, hoe onschuldig ook, dan belandde ik op die plek van afgescheidenheid en jaloezie.
Door opnieuw uit te zoomen kwam ik erachter dat die grensoverschrijdende situatie alleen maar kon ontstaan omdat ik op een eerder moment niet voor mezelf had gezorgd. Een moment wat helemaal los stond van mijn lief en die andere man. Mijn eerste (uitgezoomde) idee was dus dat dit over jaloezie ging. Pas toen ik inzoomde kwam ik erachter dat die jaloezie slechts een gevolg was.
Pas op, glas!
Van de zomer was ik op een retraite waar ik door eenzaamheid overspoeld werd. Die avond werd afgesloten met de mededeling dat we niet meer mochten praten. Daar zat ik dus met mijn eenzaamheid. Ik overwoog me niet aan het verzoek van stilte te houden en gewoon nog even met iemand te delen over die eenzaamheid die ik voelde, maar besloot het “zelf te dragen”. Ik ging douchen en besefte dat ik in het hier boven beschreven patroon zat: ik had behoefte aan contact en geborgenheid en in plaats van uit te reiken, trok ik me terug. Ik realiseerde me ook dat de volgende dag eenzaam, afgesloten en jaloersmakend zou worden, als ik niets zou doen!
Zeker als ik me eenzaam en geraakt voel, is uitreiken heel spannend. Hoe spannend ik het ook vond, ik ben naar iemand toegestapt en gevraagd of ze ruimte en 5 minuten tijd had. Het werden er 10 en het was toen niet over; Ik was nog steeds verdrietig en eenzaam. Maar ik had het patroon wel doorbroken. Ik had hulp gevraagd terwijl ik door mijn eenzaamheid geloofde dat er geen steun voor me was.
Gevaar geweken
Door voortdurend in- en uit te zoomen werd steeds helderder waar dit alles over ging. Ik ontdekte de ware oorzaak-gevolgverbanden. Ik zag het glas aankomen, kon mijn stuur vinden en eromheen fietsen!
Hoewel we dus allemaal onze voorkeur hebben voor in- of uitzoomen, werken ze beter hand in hand. In beide zit een kracht verscholen én een aantal valkuilen.
Leer in te zoomen en in het te leven staan door veel te delen. Tijd te nemen om stil te staan bij wat je nú voelt. In je lichaam te komen. Te bewegen en lichaamsgericht te mediteren. Hoe liefdevollere relatie je weet op te bouwen met alles wat er in je leeft, hoe makkelijker dit wordt.
Leer uitzoomen door verbanden te zoeken, herhalende situaties te onderzoeken, scherp te zijn en soms niet te lief voor jezelf. Jezelf te confronteren met de harde waarheid. Je eigen aandeel in je persoonlijke ellende te leren doorzien.
In- en Uitzoomen bij Opstellingenwerk
Familieopstellingen kunnen eigenlijk aan beide bewegingen bijdragen. Een opstelling laat vaak een pijnlijk patroon zien, een patroon wat zich al 100 keer heeft herhaald. In de opstelling kan je dit dus onderzoeken. Inzoomen op alle gevoelens die daarmee te maken hebben. Wat gebeurt er nou precies? Waar moet je misschien nog over rouwen of boos over zijn? Wat zou je eigenlijk willen zeggen tegen je vader of moeder?
Vervolgens is het van belang om de situatie die in de opstelling naar voren komt, te vertalen naar het hier-en-nu. Uit te zoomen en te kijken naar het grotere geheel. Welke lijn is hier te ontdekken? Misschien reageer je op mannen wel altijd met wantrouwen, of werk je steeds te hard in je relaties. Welke oorzaken leiden tot dat je keer op keer zo reageert? Wat zou je dan anders kunnen doen? Waar heb je verantwoordelijkheid voor te nemen om je patroon te doorbreken?
Een opstelling laat je dus voelen hoe het is om door het glas te rijden én laat je zien hoe je je macht over het stuur kan herwinnen en de volgende keer om het glas heen kan rijden!
Wil je de kracht van opstellingen ook ervaren?
In eigenlijk alle workshops werken we met opstellingen. Je hebt keuze uit de reeksen over de Karakterstructuren, waarin we naar de 6 verschillende maskers kijken en hoe we die kennen in ons leven.
In de workshops over liefde kijken we naar de patronen die in jouw relaties steeds weer terugkomen.
In de Leerlijn doorlopen we eigenlijk het hele proces wat ik hierboven beschreef. Steeds in- en weer uitzoomen tot je een patroon of thema echt doorzien hebt en stappen kan zetten om het wezenlijk te veranderen.
Add Comment